Tijdens het feestje op 1 september in plaats van de BBQ twee borden pasta naar binnen gewerkt. Want de dag erna, 2 september, moest er gekoerst worden. De laatste bergrace uit een reeks van 4 stond op het programma; Lunteren. In de eerdere drie wedstrijden wist ik tot een 14e plaats te stijgen in het algemeen klassement en er moesten gekke dingen gebeuren wilde ik nog buiten de eerste 15 vallen.
En jammer genoeg gingen er ook gekke dingen gebeuren. De start was in de tweede rij in een veld van 150 renners. De eerste helft van de ronde ging goed. De conditie was er en het moraal ook. Na die halve ronde landde ik na een drop-off. Bij deze landing klapte mijn voorband eraf door blijkbaar een te lage druk. Ik vloog over het stuur, krabbelde op en zag dat het over was. Volgend jaar dus weer achteraan starten en geen eervolle vermelding in het eindklassement.
Lopend met de fiets in de hand zocht ik mijn weg terug naar de start/finish. Misschien zouden ze daar nog een binnenband voor me hebben. Een half uur verdwaald rondwandelend later kwam ik regelrecht bij de auto terecht. Ik had nog wel moraal om te koersen, want deze technisch uitdagende ronde was zeker de moeite waard!
Dat moraal moest nog even wachten want ik kreeg het tubelessventiel niet losgedraaid. Geen tang bij, zul je net zien. Frame en wielen in de auto gegooid en me omgedraaid om de rest van de wedstrijd vanaf naast het parcours mee te maken. Toen bedacht ik me ineens dat ik mijn stuurbord nog in moest leveren. Maar die zat met tie-rips vast. En nog steeds geen tang bij, zul je net zien. Het was me te lang lopen met een frame in mijn hand. Nog maar een laatste poging dus. 20 minuten later weer genoeg lucht om de rest van de wedstrijd uit te kunnen rijden.
Vol frisse moed nog 2 rondes voluit kunnen koersen om als 116e van de 120 over de meet te komen. Gestart tussen de elite en gefinisht tussen de wielertoeristen (spreekwoordelijk! Niet persoonlijk bedoeld voor plek 117 t/m 120.) 34 man was uitgevallen. Even snel rekenen is dit 1 uit 5. Een toppunt wat aangeeft hoe zwaar het parcours was! Ik had gelukkig geen DNF achter mijn naam wat er voor zorgde dat ik nog wel in het totaal klassement bleef staan. Ik viel wel terug van de 14e naar de 25e plek. #Oujch!
Alles bij elkaar een hele mooie reeks gereden over bijzonder mooie parcoursen. De 150 minuten zijn me telkens wel zwaar gevallen. Een felle wedstrijd van een uur of een marathon van 6 uur verteer ik toch beter. Maar ondanks dat start ik volgend jaar toch graag weer! By far is Lunteren het mooiste parcours van Nederland (Overigens niet het parcours wat me het beste ligt.)
