Na een aantal kortere duur wedstrijden was het weer tijd voor een bergrace van 150min. Deze keer verreden op het mooie Landgoed Mari?ndaal in Oosterbeek waar een parcours was uitgezet met uitdagend klimwerk. Hoe zouden mijn knie?n dit gaan overleven..
Zoals we gewend zijn van een Bergrace deed de wekker vroeg zijn werk. Veel te vroeg voor op een zondag morgen! Maar er stond een mooie wedstrijd te wachten die voor de verandering eens zonder regen, kou en modder verreden zou gaan worden. De zon liet zich namelijk al vroeg van zijn goede kant zien en ook de voorspellingen waren positief! Lekker fietsweer dus.
Op de heenweg kon ik maar moeilijk de slaap uit mijn ogen krijgen. Het dikke uur rijden was er niet lang genoeg voor. Op het landgoed aangekomen stond Patrick al op de parkeerplaats te wachten. We waren een van de eerste dus voldoende tijd om wakker te worden. Na het ophalen van de stuurbordnummers samen met Bart ons kratje met bidons langs het parcours gezet. Bart probeerde nog even de steel van de krathouder tussen de spaken van mijn achterwiel te steken. En dat lukte hem zonder opzet maar al te goed! Voor ik het doorhad stond ik stil en was het achterwiel voorzien van een kromme spaak. Gelukkig klinkt het spannender dan dat het is en kon ik er gewoon de wedstrijd mee starten.
Samen met Bart en Patrick vervolgens de ronde verkent. Deze was voor Patrick nieuw, Bart en ik hadden in 2011 al kunnen oefenen. Een aantal klimmen zouden langs de ?Groene Bedstee? lopen. Dit is een dubbele beukenhaag uit 1865 van 400 meter lang. Binnen in de tunnel is nauwelijks bladgroei waardoor je er doorheen kunt wandelen. Een erg fraai decor dus bij deze wedstrijd en leuk voor het publiek. Zelf vond ik het wat minder, het waren namelijk gemene klimmen die langs deze Bedstee omhoog liepen.
Half 10 was het tijd voor de start. Het opstellen verliep wat rommelig. Ik was was later bij het startvak omdat ik nog even de auto een paar meter terug was gaan zetten. In alle vroegte viel met het parkeren namelijk niet goed op dat deze midden op het parcours stond geparkeerd. In het startvak werden geen nummers omgeroepen waardoor het veld nogal door elkaar stond. Ik wist dat ik mijn startpositie toch niet kon behouden dus liet het maar gebeuren. Net voor de start kreeg ik nog een opmerking van mijn buurman naar het hoofd dat mijn rusthardslag wel erg hoog was. 132 ten opzichten van zijn 80 bpm. Tja.. verschil moet er zijn.
Na het startschot waren we snel vertrokken. De startklim liep net wat anders als voorgaand jaar wat me even verraste. Mijn benen branden en na een ronde volle bak gereden te hebben ging ik mijn eigen tempo zoeken. Die lag nogal wat lager als de rest die vooraan in het veld vertrokken, maar daar trok ik me niet veel van aan. De klimmen liepen best lekker. Zeker met de wetenschap dat de overbelaste pees in mijn beide knie?n nog niet hersteld waren en ik dus met de nodige sporttape op mijn benen in Oosterbeek rond mocht toeren. Ik had redelijk mijn draai gevonden en de twee ronden die volgde draaide lekker weg. Over de derde en vierde ronden maar niet te praten. Ondanks dat ik genoeg probeerde te drinken en te eten (waar ik normaal in verzuim) voelde het alsof ik met ??n been op een vreemde fiets aan het trappen was. Erg jammer want het eerste uur ging zo lekker.
Bij de laatste doorkomst moedigde Auke (een collega die ook in het bezit is van onze Team kleding) mij nog aan. Die was samen met zijn vrouw en dochtertje speciaal langsgekomen om te zien of mijn indianen verhalen klopte. Ik schakelde dus nog maar even een kransje op en probeerde de laatste ronden nog wat goed te maken. Dat ging best lekker. Zeker nadat ik het wiel had gevonden van een dame uit het Merida Basa team. Zij had een goed wiel wat me net even wat harder liet rijden. Alleen jammer om er voor de finish er achter te komen dat madam dat rondje aan het “Warm rijden” was geweest. Dan word je toch even mooi met beide benen op de grond gezet (Nouja.. figuurlijk dan. Ik zat nog op de fiets).
Uiteindelijk kwam ik met kramp in de benen als 103de over de streep. Er waren relatief veel uitvallers. Van de 156 starters reden er maar 132 rijders de wedstrijd uit. Het tempo lag hoog en de klimmen waren echt slopend, zeker op het laatst. Mijn knie?n hadden het goed gehouden maar ik miste nog wel de kracht die ik er niet maximaal uit kon halen. In de ronden tijden zat weer een behoorlijk verval. Maar in vergelijking met 2011 al zeker een minute per ronde minder.De komende tijd hopen dat de knie?n snel herstellen en dan weer wat meer kracht proberen op te doen. Maar eerst genieten van vakantie!
