Na de teleurstelling van ?t Hart van Gilze heb ik geprobeerd om toe te leven naar het koersweekend in Landgraaf. Op de maandag na het wielerweekend heb ik mezelf een straftraining opgelegd. Niet omdat ik mezelf iets kon verwijten voor mijn gevoel, maar wel omdat er een teleurstelling uitgetrapt moest worden.
Daarna heb ik de rest van de week niet al te veel meer getraind, het was tijd voor andere dingen, je kunt niet altijd alleen maar met trainen bezig zijn. Wat het hoogtepunt moest worden van het seizoen was achter de rug dus nu was het nog 2 weken aankijken wat de resterende 4 wedstrijden nog zouden opleveren.
Zaterdag
De wedstrijd op zaterdag was regenachtig. Het inrijden was nat, modderig en het moraal was dus al gelijk ver te zoeken. Al zoveel wedstrijden gedaan in de regen en de kou, op een gegeven moment ben je er wel klaar mee. Maar goed, dat is koersen in Nederland. Andere banden erop en nog een ronde inrijden. Op het einde van de ronde reed ik lek. De latex dichtte het gat niet en dat werd dus 2 kilometer terug lopen naar de auto. Beter nu dan tijdens de koers.
Van de vorige edities kon ik me herinneren dat de klim langs de skihal allesbepalend was. Op de afdalingen verloor ik wat op techniek, maar niet genoeg om de voorsprong teniet te doen van de klim. Dit jaar was het parcours veel technischer gemaakt. Dit, in combinatie met de modder zorgde ervoor dat het absoluut niet mijn parcours zou zijn. Te technisch en te weinig stukken waar ik echt voordeel zou hebben van mijn versnelling en kracht.
De start ging lekker, als eerste boven en dus als eerste de afdaling in. Ik merkte hier al dat enkele andere coureurs al dicht achter me zaten. Mijn techniek was dus echt gewoon bagger. Langzaam zakte ik door het veld heen tot ik op de vijfde positie belande. Op deze plek, zonder iemand achter me te zien, heb ik de wedstrijd uitgereden, morgen weer een dag. Hopelijk droger weer en dat dan de renners van vandaag al een tik hebben gehad.
Zondag
Droog en zonnig. Dit was meer mijn ding. Het startveld was ongeveer gelijk aan het startveld van zaterdag. Er waren enkele daginschrijvers die uiteindelijk ijzersterk bleken te zijn.
Vandaag ging ik de klim gedoseerder omhoog. Op zaterdag had ik Harry Rasing hier goed omhoog gebracht en reed hij me er daarna ijzersterk vanaf in het technische stuk van het parkoers om hem daarna alleen op de lange klim nog even te zien fietsen.
Toch merkte ik dat ik vandaag beter bij kon blijven. Ik was goed hersteld van de inspanning van zaterdag en kon nu continu in de buurt blijven van teamgenoot Patrick Muurmans. Op de klimmen kon ik het verschil maken, op de technische stukken was hij stukken beter. Wij, en nog een andere renner streden uiteindelijk om plaats 4,5,6. Dit werd dus tactisch rijden. Mijn plan was om Patrick zo hoog mogelijk te laten eindigen om in de overall ook zijn podiumplaats te laten behouden.
In de laatste klim nam ik de koppositie in de achtervolgende groep over. Patrick moest ons laten gaan. In het technischere single-track gedeelte nam ik gas terug om de concurrentie af te stoppen en Patrick terug te laten komen. Hierna sprong hij weg. Onze directe concurrent reed het gat helaas weer dicht en op de iets kortere klim wilde ik hem nogmaals voorbij rijden. Bij het versnellen schoof ik onderuit en ik moest het laten voor wat het was.
Uiteindelijk werd het dus een 6e plaats en 4e overall. Helaas, geen podium en daar kwam ik toch eigenlijk wel voor. Maar gezien het nieuwe, technische parcours bleek dit niet haalbaar. Je kunt niet op elk parcours ijzersterk zijn. Uiteindelijk een weekend goed verzorgd in het Snowworld hotel vertoefd; een pittige inspanning maar toch een ontspannen gevoel.
