Daar waar vele wedstrijdrijders dachten aan een parcoursrecord, na een paar droge en zonnige dagen, bleken de herfstbuien van zondagnacht het parcours van het NK Mountainbike Marathon op het laatste moment omgetoverd te hebben tot een blubberbad. Het parcours was glibberig en loodzwaar.
Bij het vertrek waren de fietsen nog brandschoon. Maar net na de start bleven de eerste modderklonten al op fiets en kleding plakken. Sam Muskens, die de toertochtversie reed vanwege het ontbreken van een licentie, moest al na 10 km zijn bril afzetten. Daar lag uiteindelijk een dikke laag modder op. Het was niet alleen heel erg nat en modderig, maar ook nog eens snijdend koud. Alle energie moest dus optimaal gebruikt worden.
De heren met licentie mochten vooraan vertrekken. Vanaf de start werd er al een straf tempo op gelegd. Sjoerd reed goed voorin en streed voor plaats 14 t/m 28 bij de Elite. De remmen hadden het deze 10e editie van de Bart Brentjens Challenge erg zwaar. Sjoerd had zijn rem zover opgeremd dat de zuiger uit de cilinder was gekomen, waardoor het zijn achterwiel muurvast zette. Helaas dus een DNF voor hem. Ook Patrick kon de wedstrijd niet uitrijden tot zijn grote spijt. Hij reed een sterke wedstrijd tot 7 km voor het einde zijn band finaal kapot ging. Deze was niet meer te herstellen en hij moest wachten op vervoer van de organisatie. Tijdens het wachten kreeg hij onderkoelingsverschijnselen en dus kreeg hij na een tijd een mooie gouden deken van de EHBO toegereikt. Daarna duurde het nog lang voordat Patrick weer warm in zijn eigen auto kon zitten.
Voor Anco en Ron liep het gelukkig niet met een DNF af. Zij reden de barre rit uit, maar niet zonder slag of stoot. Anco zat goed voorin mee te rijden maar moest twee maal van zijn fiets om lucht bij te pompen. Ook het ontbreken van pijlen zorgde voor een tiental minuten vertraging, maar Anco kon daarna gelukkig weer goed zijn ritme vinden en weer een aantal plaatsen goedmaken. De laatste klim zat hij echter compleet choco en hij moest twee man laten gaan. Uiteindelijk moest Anco genoegen nemen met een 12e plaats bij de Masters 30+. Ron was ondertussen wel aardig gewend geraakt aan zware omstandigheden tijdens zijn buitenlandse marathons en kwam bij de Masters 40+ knap binnen op een 16e plek.
