Een jaar geleden waren we er helaas te laat bij met het inschrijven voor de Streetrace van Goirle. Alle 50 plaatsen waren toen al bezet. Dit jaar waren we er dan ook gelijk bij toen de inschrijvingen open gingen. Het aantal plaatsen in de funklasse was uitgebreid naar 150. Dat betekende wel dat er 3 kwalificatie manches verreden moesten worden en dat alleen de top 15 door mocht naar de finale. Zou dat haalbaar zijn?..
Een week voor 2de pinksterdag werd de manche indeling per mail bekend gemaakt. Ik zou samen met Bart en Robin-Jan starten in manche 2. Vanwege de blessure kon Robin-Jan niet starten dus waren Bart en ik de aangewezen personen om ons Team te vertegenwoordigen in het mooie centrum van Goirle. De weken voor de wedstrijd stonden in het teken van kort intensief werk. Waaronder de ATBcross in Alphen die de nodige spanning op de benen had gezet. De streetrace zou namelijk maar 25min duren. Dan ben ik normaal gesproken pas net warm gereden.
28 mei was het dan zover. Onze manche starte om 12.15 maar we besloten al vroeg onze start bescheiden op te gaan halen. Hierdoor konden we na de kidsrace het parcours al verkennen wat zeker geen onnodige luxe was. De parcours bouwers hadden hun best gedaan om het winkelcentrum om te toveren tot een mountainbike parcours. Een zandbak, serie met trappen en een heuse pumptrack ontbraken er niet in. Gelukkig waren er ook nog stukjes waar wat vaart gemaakt kon worden om in te halen. Na het inrijden nog even aan de kant staan kijken naar de eerste manche. Oef dat gaat best rap in de kop van het veld. En wat is een goede start hier belangrijk!
Net na 12 het startvak opgezocht en gewacht op het start signaal. Na het toewensen van het benodigde plezier en succes ging het gas er al vanaf het startschot goed op. Ik kon mooi een wat langzamere rijden voor me voorbij schieten die moeite had om op gang te komen. De eerste bochten reeks die volgde was het behoorlijk dringen geblazen maar we kwamen de zandbak zonder veel oponthoud door. Daarna was een kwestie van zo hard mogelijk te blijven trappen en op de fiets blijven zitten. De technische obstakels lagen me wat minder. Maar de rechte stukken van het parcours kon ik mooi gebruiken om enige plaatsen naar voor door te schuiven. In ronde 4 stond er iemand te tellen langs de kant waaruit bleek dat ik 15de lag. Oef.. dit volhouden en het is goed voor een plaats in de finale! Ik kon het tempo er goed op blijven houden en merkte dat ik vooral op de langere stukken naar de voorgangers toe kon rijden. Waar ander juist op die punten naar hun bidon grepen had ik zo iets van: “Rijden! Drinken kan straks wel. Straks val je en zit je niet in de finale!”. Op de achtergrond hoorde ik dat onze Bart al een tijdje op kop reed en de voorsprong flink kon uitbouwen op de nummer 2. Extra motivatie dus om die finale mee te mogen rijden. na een sprintje in de laatste ronden kwam ik uiteindelijk als 11de over de streep. Finale rijden dus!
Die finale bleek pas om 3 uur verreden te worden. Dat wachten was erg gezellig in de zon die goed zijn best deed deze dag. Maar voor de benen was het een ramp. Ik had erg last van de warmte en probeerde genoeg te drinken om niet te veel vocht te verliezen. Een half uur voor de finale nog even een paar ronden ingereden maar de benen voelde niet fit.
Iets na 3 uur was ook de start van de Finale een fijt. Bart mocht mooi vooraan starten en ik op de 3de rij. De start ging weer gelijk op een tempo wat ik net niet goed bij kon benen. Ik liet me iets naar achter zakken en probeerde in de wedstrijd te komen. Dit ging redelijk en na twee ronden hoorde ik dat Bart de kop positie had overgenomen. Damn.. hij rijd weer op kop! Niet normaal. Ik maakte me nog even kwaad en probeerde naar de voorgangers toe te rijden op de rechten stukken. Te vergeefs. Het lukte niet om het gat kleiner te krijgen en met de ronden voelde ik de kracht in mijn benen afnemen. Dan maar lekker uitrijden en genieten van de omroeper die ronden na ronden wist te melden dat Bart nog de tempo bepaalde in de wedstrijd met Patrick Moermans in zijn wiel. Wat een mooi duo! Ik ging de laatste ronden in bij het uitkomen van de zandbak hoorde ik dat Bart ook nog eens de sprint gewonnen had! Ik riep nog wat van geluk en maakte mijn ronden af. Met nog maar een enkele rijder achter me kwam ik over de streep. Maar zo trots als een pauw! Bart heeft gewoon gewonnen! Gewonnen heeft ie!
