1 februari stond de voorjaarscompetitie op het Altena in Gilze op het programma. Elk jaar is dit een mooi begin om te kijken hoe de winter is verteerd. Dit jaar moet de winter nog beginnen maar is het meer een bijna-einde-van-het-laagseizoen-test. Met nog 4 weken te gaan tot ik een redelijke vorm wil hebben was ik erg benieuwd hoe de zaken stonden.
Op woensdag was de eerste test op de mountainbike op de baan in Dorst. Hieruit bleek dat ik een minuut en 4 seconden sneller was dan een test in 2012 eind Maart. Dit was dus een opsteker. Ik was allang blij geweest als ik op hetzelfde peil zou staan als een jaar eerder door verhuizen en klussen aan mijn nieuwe huis in Tilburg waar veel energie in is gaan zitten. Daarna 5 weken trainen en deze laatste week wat intensiever.
Bij de tijd in Dorst hielp ook de baan en het nieuwe materiaal mee. De nieuwe 29er van Ridley gaat als een kanon vergeleken met mijn vorige 26er. De super stijve wielen van Wheel-tec maken het verschil in de kombochten. Ook de staat van het parcours was erg goed. Daarom was het goed om op het eerlijke asfalt de vorm te testen.
Het was een regenachtige ochtend en ik besloot mijn durano marathon plus banden op de racefiets te laten liggen voor de trainingsuren voorafgaand aan de koers. Lek staan en de start missen zou jammer zijn. Het startveld bestond uit 18 man waarbij m’n twee dorpsgenoten waar ik nog van hoopte te kunnen profiteren een minuut te laat aan het vertrek stonden. 16 man waarbij er 4 mannen al snel afwaaide. Het koersverloop was mooi. Iedereen probeerde de ontsnapping te forceren en alles werd dichtgereden. Dit ging aan de lopende band. Uiteindelijk snelden Jasper de Laat en Piet Hereijgers weg terwijl ik nog op adem moest komen voor een versnelling, al vrij snel had ik door dat ik nu de boot gemist had. Het peloton reageerde niet waardoor we uiteindelijk 3 ronden voor het einde een gat van 15 seconden kop over kop dicht moesten rijden.
Dit lukte tot 10 seconden waarna de eensgezindheid van het peloton stokte. Ik besloot weg te springen in de laatste ronde om zelf het gat te dichten. Voor plek 3 sprinten zag ik niet zitten, dan maar kapot. Ik naderde tot op 3 seconden met het mes tussen mijn tanden maar de benen liepen vol terwijl het peloton ook weer naderde. Laten afzakken in de hoop dat het peloton tempo zou blijven maken was de keus. De benen werden stil gehouden en het duo vooraan liep weer uit. Een tweede verwoede poging zorgde ervoor dat ik Jeroen Haest, Dennis van Iersel en Erik Mijnster in mijn wiel meenam naar de finishstraat. Mijn eindsprint leek daardoor nergens meer op waardoor ik als 6e over de finish kwam. Ik voelde me toch een stuk sterker dan een jaar eerder. Dit was een opsteker. Het eindresultaat was niet om naar huis te schrijven en dat blijft jammer. Toch een mooie opmaat voor het nieuwe seizoen.
